Zo vlak voor onze 1e honderdvijftig km tellende classic, waren we toch nog lang niet op piekniveau en ondergetekende waagde er een paar telefoontjes aan om te kijken of er animo was voor een extra trainingsstage in het midden des lands.
De vedetten hadden zich verscholen in de Limburgse heuvelen om te trainen teneinde hun faam te kunnen consolideren tijdens de ongetwijfeld komende krachtproeven van de komende voorjaarsklassiekers, dus….!!!
Was het zaak voor ons hier wat tegenover te stellen teneinde fris en fruitig aan de start te kunnen verschijnen en…..daar ook te eindigen.
Wat scherts mijn verbazing..? de animo was dermate groot dat er op zaterdagmorgen 7.30 uur 7 man en 1 vrouw voor de deur stonden, een ontroerend moment, zo te kunnen constateren dat het hart bij ons allen op de juiste plek zit.
Achteraf had ik wel meer gegadigden kunnen bellen maar ja…van achter kijk je een koe in z’n kont hé ! Mea culpa, mea culpa, volgende keer beter. Dus op naar Utrecht om de “Domstadtoer”, (voorheen de Hobbeltjestoer), van 110 km te rijden.
Een prachtige tocht, hardstikke vlak, prachtig weer, praktisch geen wind, wel een beetje fris maar goed te doen. We gingen dan weer eens rechtsaf, dan weer linksaf maar ook heel veel rechtdoor.
Nou dat was het wel zo’n beetje.
Gelukkig was daar ook Kees Jansen om aan zijn kant van ’t verhaal een mooie draai te geven waar onze Wiegert weer dankbaar diverse motie’s van wantrouwen tegen indiende met gevolg dat alle anderen te tocht in stilzwijgen konden voltooien.
Al met al waren we het er wel over eens dat deze tocht, standaard, heel goed in onze kalender zou passen als aanloop naar 21 april.
De motivatie, wegens bovenstaande, was dermate gestimuleerd, dat de animo om zondag weer te fietsen was gegroeid tot buitenproportionele waarden en we verwachtte dan ook een enthousiaste opkomst…Maar dat was een wat voorbarige conclusie zo bleek, Wiegert, waar was je, teveel bla, bla hé ? Komende woensdag en zaterdag ben je d’r wel hoor !
Een straffe tegenwind via de Ruigeweg tot van Ewijcksluis leverden verschillende kopmannen op in de 8 mansformatie die er net zo makkelijk af moesten. De koffie en Yoghurttaart c.q. appelgebak met slagroom geserveerd door de pikant geklede in de overgang verkerende jonge dame, maakte alles weer snel goed.
Met een stevige tred terug naar huis voor ’t windje was een verademing zodat we toch nog voldaan en met zweet op de rug op ’t honk terugkeerden, al was het maar zo’n 60 km.
Mats van den Berg