11 juni 2010 vertrok uit het mooie vlakke Warmenhuizen een kleine afvaardiging van de Slagroomploeg naar Z.Frankrijk. Om precies te zijn naar de Provence en om nog preciezer te zijn naar een hele hoge kale berg, genaamd de Mont Ventoux. ‘s Morgens 6.00 op weg om ‘s avonds 20.00 ca 1200 KM verder in de stromende regen te eindigen. Daar hadden we meer aan een paraplu dan aan een zonnebril. Onze Grote Leider (Cor. B) had daar in zijn beste Frans een huisje geregeld voor 6 personen. De bedoeling was dat Gerard. S en Willem. H hun tentje nabij het huisje zouden plaatsen om een concert van 6 snurkende personen te reduceren tot maximaal 4. De weersomstandigheden waren van dien aard dat we na enige alcoholische versnaperingen besloten om dan toch die eerste nacht maar met z’n allen in het huisje te overnachten. Het heet een 6-persoonshuisje te zijn maar om er 6 mensen daadwerkelijk te laten overnachten vraagt heel veel zelfbeheersing: met een vent zo dicht naast elkaar te moeten liggen in een bed van 1.9 m lang en 1.2 m breed. Om deze uitdaging aan te gaan is het verstandig om tot de grens van comazuipen te gaan zodat je het bed inrolt en gelijk onder zeil gaat. De day after bespaar ik jullie, maar de toon was gezet voor een hele leuke intieme vakantieweek. Cor had al
flink zijn huiswerk gedaan en we wisten gelijk al vanaf dag één waar de rit naar toe ging en dit zei al heel veel over de Grote Leider want we raakten op onze eerste rit door alle plaatsen die van belang waren voor de wijnstreek en hebben dan ook vele wijnhuizen gezien. Dag 2 was ook perfect voorbereid door onze Grote Leider dit werd een rondje OM de Mont Ventoux om deze pukkel van alle kanten te kunnen aanschouwen en de nodige respect er voor te krijgen. Dit is uitstekend gelukt, deze ronde zou ca 100 KM zijn. Echter dit werden er 165 KM en ‘s avonds om 20.00 arriveerden we redelijk uitgewoond weer op onze camping. Bijkomend voordeel: er was weinig drank voor nodig om in de
juiste stemming te geraken. Dag 3: prachtig tochtje in de omgeving gemaakt, niet te lang om op dag 4 voldoende kracht over te hebben om de berg te beklimmen. Tevens moesten we weer op tijd terug zijn om op een terras NL-Denemarken te kunnen zien. Dag 4: REGEN. Dus plannen bijstellen. We zijn naar Avignon geweest met de auto. Deze oude Pausen-stad hebben we bewonderd, met name Palais du Pape met zijn pracht en praal. Dag 5: DROOG, dus omhoog,de uitdaging vanaf Maulcene richting de TOP. Onze Grote Leider bewees hier ook weer zijn naam volledig waar te maken en arriveerde als eerste bovenop en als goede tweede Gerard.S. Hoewel het geen wedstrijd was en er onderweg
diverse fotoshots zijn gemaakt, waren beide coureurs in goede doen. Zelf was ik op de mountain bike omhoog gegaan wat me goed is bevallen. Met name in de afdaling gaven de iets bredere banden me een veiliger gevoel.Vervolgens kwamen Nico.S en Willem.H door de mist-wind-regen-hagel richting de TOP en Cees te B werd op KM 16 (van de 21) de wijze raad gegeven om de TOP te laten voor wat het was want je kon geen 5 meter verder kijken en het was er zeer onaangenaam.
Het is gelukkig allemaal goed gegaan maar het was geen pretje deze afdaling in dikke mist en uiteraard wel met tegenliggers. Weer beneden had een ieder naast dat je bokkoud was toch wel een euforisch gevoel van dat hebben we toch maar geflikt. ‘s Avonds lekker op een terras NL-Z.Afrika gezien. Dag 6: prachtige tocht gefietst langs fantastische kloven en een kunstenaarsdorp Gordes waar ook nog heel oude woningen waren te bewonderen: de zogenaamde Borries.
Toen brak dag 7 aan met het mooiste weer van de hele week we konden vanaf onze camping haarscherp de toren bovenop de M.Ventoux zien welke we niet hebben gezien toen we er 10 meter vanaf stonden. Het was in ieder geval prettig weer om op te ruimen, tentjes af te breken en op weg te gaan naar onze nieuwe uitdaging de Mergellandroute.
Deze tocht heeft er uiteindelijk nog wel in geresulteerd dat 2 van de 6 met een nieuwe fiets naar huis gingen. Die hebben op een zondagochtend even een Rompelberg-fiets gescoord. Mochten we ooit nog eens zo’n uitdaging aangaan dan weet ik wie er als eerste boven is. Want als Willem.H zijn transportfiets heeft ingewisseld voor zo’n modern licht
karretje zal hij niet meer te houden zijn. Bij Nico.S lijkt het als hij jarig is, dat er dan weer een jaar vanaf gaat want die is helemaal niet meer bij te houden. Al met al een leuke gezellige week en een goede hoogtestage voor de Mergellandtocht.
N.Berkhout
N.Schreiner
W.Half
G.Suiker
C.Beemsterboer
C. te Buck
Zondag 6 juni heb ik samen met mijn fietsmaatje Pim Dekker Parijs-Roubaix gefietst. Zaterdag 5 juni vertrokken we vanuit Uitgeest met twee touringcars met fietsenaanhangers. Net als 2 jaar geleden hebben we onze reisleiders (dezelfde als met het klassiekerweekend) het leven zuur gemaakt door met mountainbikes aan te komen. Weer een zware beproeving bij het inladen van de fietsen, door de brede sturen. Totaal werden op diverse plekken in Nederland en Belgie maar liefst 82 fietsers opgehaald.
De spanning was meteen bij de meeste fietsers te voelen: hoe verteren ze de 255 kilometer, de 50 kilometer aan kasseien, het heuvelachtige landschap aan het begin. Voor ons was het de tweede keer en we waren vol vertrouwen door de kilometers die we twee weken eerder met het klassiekerweekend hadden gereden. We hadden eigenlijk gezegd dat we de tocht nooit meer zouden rijden, maar het blijkt maar weer dat je slechte herinneringen snel vergeet. Ook de solo van Cancellara had ons weer met weemoed terug laten kijken op ons voorgaande avontuur twee jaar geleden. We behoorden nu tot de routiniers in het gezelschap. Opvallend was het grote aantal carbonfietsen waar op gereden werd, 2 jaar geleden waren het nog voornamelijk de oudgediende stalen frames die weer uit de kast werden gehaald. Altijd leuk om tegen iemand met een dure fiets te zeggen dat je Parijs Roubaix nooit op een carbonfiets zou rijden, of ze nog kunnen herinneren wat er met Hincapie gebeurde.
We sliepen in een klein hotel in een uitgaansgebied. Het weer was bij aankomst zeer aangenaam en we gingen meteen op zoek naar een terrasje om een biertje te drinken. Tot ons grote genoegen was er een bierbrouwerij naast het hotel “Les Trois Brasseurs”. We zaten lekker te pimpelen en bleek dit ook de plek te zijn waar we zouden eten. Het werd een voor Franse begrippen een ongekend goede pastamaaltijd, meestal ga je bij de Fransen met honger naar huis. Iedereen vertrok voldaan naar het hotel voor de briefing en daarna naar de kamer om te gaan slapen, we moesten 4 uur gereed zijn voor het ontbijt. Pim en ik hebben nog een kleine wandeling gemaakt langs de brouwerij, we hadden de hele dag al liggen maffen in de bus.
’s Morgens was het erg lastig om de juiste kleding mee te nemen. De weersberichten waren regen aan het einde van de middag en met de 30 graden van de zaterdag zou een shirtje, broekje en regenjasje moeten volstaan. Vanuit Warmenhuizen werd als grap de hele dag onweer voorspeld. Om 6 uur vertrokken we bij de start met als doel aan te sluiten bij een goed groepje en de eerste honderd kilometer snel te fietsen om een tijdbuffer in te bouwen voor de moeilijkere gedeelten, de bus zou weer stipt 8 uur vertrekken. Ondanks dat er 5.000 man die dag meereed, was het erg rustig en moesten we al het werk met zijn tweeën opknappen. We hebben wel een tijdje met een groepje meegereden, maar dat ging met een gemiddelde van 38, dit was voor ons op de mountainbike iets te gek. De benen voelden goed en de eerste honderd kilometer hebben we met een gemiddelde van boven de 30 gereden. Pim had moeite met eten en drinken, maar we konden niet anders dan doorrijden. Het zou voor hem een dag afzien worden. Na 100 kilometer kregen we de eerste strook kasseien voor onze kiezen. De eerste stroken waren nog droog, tot rond een uur of 11 het noodweer uitbrak: zware onweersbuien, hagel en heel veel regen. De stroken waren spekglad en het werd dus goed opletten. De hel was losgebroken!
Iedere strook was afzien. Je had de neiging om je stuur los te laten door de schokken (gaf het gevoel dat je 2 keer per seconde je elektrisch botje aan het stoten was) en na een strook was je hand zo verkrampt dat je je stuur niet eens meer los kon laten. Dit was wel een verschil met de eerste keer, waar je alle schokken nog voor lief nam en het “allemaal wel mee viel”…. Het respect voor de profs is toch wel weer een beetje gegroeid, hoe zij massaal in het peleton over de stroken gaan zonder zich te kunnen opschuilen.
Na een aantal stroken haalden we Obama in (Obama look-a-like) die we nog kenden van het klassiekerweekend. Hij had het erg moeilijk met de stroken, maar tussen de stroken door was het erg fijn een mannetje er bij te hebben met de tegenwind die langzaam sterker werd. Ook is het natuurlijk niet prettig om de tocht in je eentje te moeten fietsen, dus pasten we ons tempo aan elkaar aan. Het weer werd langzaam weer beter en de kilometers schoten lekker op, mijn benen bleven goed. De tijd van vorige keer zat er niet meer in, we misten natuurlijk onze grote diesel, die via de sms toch nog een beetje bij ons was.
In Roubaix was de laatste strook gereserveerd voor de bussen en reden we over de weg naar het beroemde wielerstadion. We mochten nog een ererondje rijden over de baan er daarna lekker douchen.
Dit keer heb ik het kleedkamertje van oud-winnaar Jan Raas genomen, het hokje van Cancellara was in een ander gedeelte van het gebouw, waar een flinke rij stond. De douches waren heerlijk warm en we waren blij dat we weer veilig en ruim op tijd binnen waren gekomen.
Ik durf geen uitspraak meer te doen of ik hem ooit nog een keer zal rijden….. Waarschijnlijk gaat het over twee jaar wel weer kriebelen.
Hier een voorbeeld van routes die we met een gps hebben opgenomen (gebruikt type
kost +/- 325 euro zonder hartslag/cadansmeter), deze kan je ook
weer uploaden en kan je de route nogmaals rijden.
Hier een verslag van het klassiekerweekend van Le Champion wat van 22 mei tot 25 mei (Hemelvaartweekend) heeft plaatsgevonden
Zaterdag 22 mei Vertrek naar Parijs. Om 7uur ’s morgens moesten we aanwezig zijn op station Uitgeest. Hier stapten de eerste reizigers op en werden de fietsen in een aparte fietsenaanhanger opgehangen. Hierbij werden meteen de zenuwen van de organisatoren op de proef gesteld. Tegenwoordig zijn alle fietsen bijna van carbon en niemand wil dat er aan zijn stuur- of zadelpen wordt gesleuteld, hierdoor is het in de aanhanger, waar normaal alleen gewone fietsen in gaan, flink passen en meten. Gelukkig stapten er maar 8 grote Noord-Hollanders op en konden de gaten opgevuld worden met de kleine fietsjes uit het Zuiden. We gingen via Vianen en Oosterhout voor een lunch naar Nazareth (BE) bij van der Valk. Dit had niets met de Hemelvaart te maken…. Om een uurtje of 4 kwamen we aan in een buitenstad van Parijs in een mooi hotel met spa. Het weer was er heerlijk, tegen de 30 graden. Na een paar biertjes kregen we een pastamaaltijd en konden we ons op maken voor de start. Nog even een briefing van de organisatie. We namen deel aan een prestatieve tocht en met name bij Parijs Brussel was er geen tijd om onderweg aan sight-seeing te doen, om stipt 8 uur zou de bus vertrekken.
Zondag 23 mei Parijs-Tours, 255 kilometer op het programma met ruim 1000 hoogtemeters. Een tocht door licht heuvelachtig terrein, door de Loire-streek met mooie kastelen, plaatsjes en fantastisch uitzicht over de glooiende akkers.
Het ontbijt was om 6 uur, prima voor elkaar en buiten stond de organisatie al klaar voor de stempel van het vertrek. Iedereen deed nog een extra tufje lucht in de banden en om 7 uur vertrokken we met ongeveer 50 fietsers naar Tours. Een aantal fietsers hadden zelfs een volgwagen met navigator mee, het leek wel of we tussen de profs waren beland. Het weer was vanaf de start aangenaam, trappen ging bijna vanzelf. De waarschuwing van de organisatie had zijn werking gehad, we gingen er meteen als dwazen vandoor. Het tempo was zo hoog, dat de organisatie niet op tijd bij de finish was om de kopgroep te zien finishen. Na de eerste klim sloeg de groep uit elkaar en ik belandde al snel in de bus, maar met een gemiddelde boven de 30 is dat geen schande. Ik voelde mij die dag goed en heb vrij veel kopwerk gedaan. We reden met een man of negen, een mooi groepje om de dag mee door te komen. Op 170 kilometer sloeg het noodlot toe voor mijn maatje Pim Dekker, het boutje in zijn zadel brak. Ondanks alle reservemateriaal bij de organisatie konden we het niet repareren en moest hij verder in de bezemwagen. Gelukkig hadden we nu wel een verkenner die alvast het bier in het volgende hotel kon gaan proeven. Helaas begonnen de kilometers hun tol te eisen en kreeg ik het nog behoorlijk zwaar tijdens de laatste 50 kilometer, had mijzelf toch iets overschat gedurende de dag. Iedere klim moest ik lossen, gelukkig kon ik op het vlakke het tempo nog goed volgen. Rondom Tours was het een en ander in de route gewijzigd en konden we niet meer varen op onze gps en de pijlen van de organisatie. Door wegwerkzaamheden en een lokaal criterium maakten we een klein ommetje van 7 kilometer. Op een onverharde weg sloeg de groep nogmaals uit elkaar en ben ik op mijn intuitie naar het hotel gereden. Dit pakte goed uit, ik kwam al snel op een weg met pijlen en vond redelijk rap het hotel. Pim zat al klaar met een blad bier, maar bij mij ging er niets anders meer in dan water.
Maandag 24 mei Verplaatsing naar Parijs. ’s Morgens was het heerlijk om even wat langer in bed te kunnen blijven liggen. Het zonnetje scheen al lekker toen we opstonden en we hebben lekker op een terrasje kunnen ontbijten voor we naar Meaux (Parijs) vertrokken. Het lichaam voelde al weer goed en de grote missie was om op pinkstermaandag een boutje te vinden voor een fietszadel. De organisatie had al gebeld naar het volgende hotel en naast dat hotel was een Decathlon die open was. Helaas hadden ze net niet het geschikte boutje. Bij de overige fietsenwinkels liepen we tegen een gesloten deur en het begon er onderhand een beetje somber uit te zien voor Pim. Langzaam kreeg hij spijt dat hij de aangeboden mountainbike van een medefietser had afgeslagen. Onze laatste hoop was het magazijn van de Mercedes dealer, wat gelukkig die dag ook open was. Met ons beste Frans (bonjour en dan een heleboel Engels\Nederlands en Duits door elkaar) kregen we de magazijnmedewerker zo ver om toch maar in het magazijn naar een passend boutje te gaan zoeken. Tot zijn eigen verbazing vond hij er toch een en wij konden het zadel repareren. Pim kan in iedergeval voortaan zeggen dat hij een kwaliteitsboutje heeft.
Dinsdag 25 mei Parijs-Brussel en terugreis naar Nederland, 286 kilometer met maar liefst 2400 hoogtemeters. Om kwart voor vijf ging het wekkertje, vijf uur het ontbijt. Rond die tijd gaat geen ontbijt er met liefde in. Ondertussen kon ik ook geen banaan meer zien. Toch maar volproppen voor de zware dag die komen ging. Ben die dag rustig aan begonnen en gelukkig bleef de groep redelijk lang bij elkaar. Ook bij de snelsten had het hoge tempo van Parijs-Tours zijn tol gevraagd en begon iedereen behouden. Voor ons was dit een mooie gelegenheid om met een redelijk gemiddelde de eerste uren door te komen. Ik voelde me meteen al niet geweldig en heb me vanaf het begin in moeten houden. Gelukkig was Pim gretig door het niet finishen in Parijs-Tours en deed hij het nodige kopwerk. We hadden verwacht weer met hetzelfde groepje te gaan rijden maar we bleven al snel met onze maatjes Louis en Jack over. Gedurende de dag pikten we ook de 69 jarige Otto op, die al een keer verkeerd was gegaan en pech had met zijn versnellingen. Louis en Jack beschikten duidelijk over een langere adem dan wij en hebben ons tot het kritische punt op 200 kilometer er doorheen gesleurd. Op dat punt zag het er naar uit dat we allemaal op tijd binnen zouden komen en gingen zij op eigen tempo verder. Omdat het vanaf dat punt minder heuvelachtig was en de cup-a-soep een helende werking had, kon ik weer het nodige kopwerk doen. Het gaatje met Louis en Jack bleef beperkt en na een tijdje reden we gewoon weer met zijn vijven, zoals het toch wel een beetje hoorde. De laatste kilometers waren goed te verteren en we kwamen met zijn vijven aan in Brussel. Na een heerlijke douche en een pastamaaltijd vertrokken we weer met de bus naar huis. Moe en voldaan (ruim 540 kilometer) kroop ik half 3 in mijn mandje, om de volgende dag weer op tijd op mijn werk te zijn. Moest de volgende dag nog vaak denken aan de opmerking van een Belg: “Vaak ben je zo kapot dat ge niet eens weet dat ge finisht”. Ik was die dag nog zo kapot dat ik niet eens wist dat ik aan het werken was.
NB Onderstaande belevenissen komen uit het dagboek dat Wil Berkhout heeft bijgehouden van zijn Warmenhuizen-Barcelona-tocht. Dankzij Wil kunnen Slagroom-site-lezers in spanning meegenieten.
Avontuur Barcelona – Warmenhuizen met Co en Lia Giling; Thijs en Nel de Nijs; Wil Berkhout.
12-05-2010 Warmenhuizen – Geraardsbergen
Voorspoedige start. Bus vol met spullen van vooral Thijs en Nel. Prima reis naar de Wammeshoeve. Prima kamers, leuke mensen. Biertje gedronken. s’Avonds naar Bas, Heidi en Fay. Ik lag ’s nachts bij Co en Lia in een slaapkamer. Nou, dan weet je het wel.
Volgende ochtend om 7:30 aan Lia uitleg gegeven hoe de Tom Tom werkte. Ging perfect. Ontbijt was perfect. Nel en Lia hadden de havermout klaar staan.
13-05-2010 Geraardsbergen – Dinant (130,4 km; 26,7 km/u)
Mocht vanochtend niet douchen van Co. Kost energie, zegt hij. Spullen bij elkaar gezocht, eten en hop op de fiets. Bas met oom en diens schoonzoon stonden al klaar. We startten droog, later op de dag kregen we wat regen. Na 70 km gestopt voor een kopje koffie. Het zonnetje kwam door toen we weer opstapten. Laatste 20 km heel mooi langs de Maas met een mooie lange klim. Ging redelijk met ons. Om 15:30 uur gearriveerd bij het hotel. Lia en Nel hingen al uit het raam. Bas en zijn metgezellen werden daar opgehaald om weer terug te gaan.
14-05-2010 Dinant – Latour (107 km; 25,4 km/u)
Vanmorgen vroeg wakker. Was maar goed ook, want de rest liet me mooi liggen. Vanmorgen bij de start was het nog koud. Vandaag een uurtje regen gehad, door de Ardennen. Mooie rit. Onderweg een koffie en een fromage jambon. Nel en Lia gebeld: die zaten al in Latour. We zijn gestopt in Neufchateau. Heel mooi kasteel als hotel. Lia en Nel hebben voor me gewassen. Nu even Giro kijken, dan een biertje en straks eten in het dorpje Virton.
15-05-2010 Latour – Toul (135 km; 27,7 km/u)
Gisteravond naar de Chinees geweest, heel goed voor mekaar.’s Avonds regende het een beetje. Lia had nog een wekkertje voor me.
Vanmorgen om 9:30 uur gestart en geen regen onderweg. De route was gisteravond uitgestippeld door Co en Thijs. Je weet wel hoe het weer ging. Thijs rijdt gewoon rechtdoor. En moet je hem weer horen als we hem terug fluiten! Maar ja, zo is hij nu eenmaal. De rit ging glooiend door een leuke streek. Na 90 km brood en drinken in het dorpje Heudicourt aan het Lac de Madine. Daarna naar Toul. Lia en Nel waren naar Verdun geweest.
16-05-2010 Toul – Langres (128 km; 25,7 km/u)
Gisteren pizza gegeten in het mooie Toul. ’s Avonds op de gang nog een beetje met Lia en Nel zitten te zeuren, want Thijs en Co moesten rusten om mij de volgende dag mee te kunnen slepen. Vanochtend eerst de auto uit de garage gehaald voor de spullen. Het hele hok zit vol troep om thee en brinta te maken. Ik vind het maar rotzooi. Maar ik moet goed naar Co luisteren, zegt Cunie. Vanmorgen bij de start om 9:30 uur miezerde het een beetje. Nergens in de dorpjes wat te krijgen. Pas in Montige, na 100 km, hebben we een omelet en cola gehad. Daarna langs een mooie route naar Langres. Nel en Lia hadden alles onder controle met brood en thee. Nog even naar de Giro gekeken en douchen. Thijs was vandaag goed in vorm.
Met de auto hebben we een eettentje gezocht. Vrij vlot en goed naar de zin. Terug in het hotel ben ik nog met Lia beneden gaan zitten om een boekje te lezen. Kon er weinig krijgen.Maar 1 biertje, toen ging het hokje dicht.
17-05-2010 Langres – Beaune (120 km; 27,5 km/u)
Vandaag een mooie rit langs diverse oude dorpjes en riviertjes. Het is goed weer om te fietsen, niet te warm, ongeveer 17 graden. Toen we na 2 uur in Dijon arriveerden, vroeg ik aan een paar studenten in vloeiend Frans de weg. Dat ging als een tierelier. Thijs deed voorop net of ie in Amsterdam was. Nou, dan weet je het wel. Co en ik floten hem terug bij de stoplichten. Volgens mij ziet hij het verschil niet tussen groen en rood. Of hij snapt er niets van. Na 85 km een stop gemaakt in Marsanny, in een lekker oud en gezellig tentje, vol met bouwvakkers. Daarna op weg langs mooie wijngaarden naar Beaune.
Om ongeveer 15:30 arriveerden we in hotel Campanette.
Thijs was vandaag in goede vorm, ik half en Co heel.
Lia en Nel hadden mijn badkuip vol gegooid met kleren, want er was nergens een wasserette te bekennen. Lijntjes gemaakt om was te drogen. Hier kunnen we geen Giro ontvangen.
’s Avonds lekker gegeten, met een biertje.
Om 22:00 uur weer naar het appartement en nog met Lia een boekje zitten lezen. Maar de bril ging meer af dan op. Lia kan zo enorm zeuren. Dus om 23:00 uur zei ik: “ophoepelen, want ik ga op bed”. Ik had de verwarming aan om de kleren te drogen.
18-05-2010 Beaune – Macon (119 km; 30,1 km/u)
Vanmorgen lekker ontbijt met weer havermout. De rit van vandaag was niet spectaculair, maar omdat het mooi weer was had Thijs voor het eerst de korte broek aan. Iedere morgen zegt Thijs dat ie stijve benen heeft. Nou, ik weet het niet.
De rit ging dwars door Châlon heen en het ging heel goed. Na 70 km een frisje en een broodje in Cuiser. De locatie was geweldig. Dikke kerel, smerig vrouwtje. Maar ja, dat gaat zo.
We vonden moeizaam ons hotel in Macon. Kwamen ook nog langs de camping en MacDonald waar Ccunie en ik al een paar keer langs zijn geweest als tussenstop in de zomervakantie. Vanmiddag met Nel en Lia naar de supermarkt geweest om spierversterkende middelen te halen voor Thijs en sigaretten voor Lia.
Ik wilde nog even rusten, maar Thijs liep te muiten over de rit van deze dag. Volgens hem reed iemand 40 km/u een berg op om hem alvast te slopen voor de komende dagen. Volgens Cunie zullen die niet makkelijk worden voor Wil en Thijs?
Bij het hotel was het matig eten. We werden in een hoek gedouwd voor de gendarmerie. Toch kwamen we de avond weer door.
19-05-2010 Macon – Chassagny (112 km; 25 km/u)
Alles moest eerst van 2-hoog worden gesleept. Vol goede moed om 10 uur gestart. We moesten eerst terug naar Macon-zuid. Dit ging voorspoedig over de Saone. Daar zijn we mooi langs afgezakt. Heel mooie weg tot Villefrance. Thijs voorop ging vrij goed. Om Limas te vinden waren we richting Lyon afgezakt. Mooi te zien hoe het daar in de diepte lag. Na 70 km een beetje verkeerde keuze gemaakt. Kwamen op de achterkant van de kaart van Cunie terecht. Toch weer een mooie route. Na 85 km een stop gemaakt waar we hoorden waar we heel zaten. Voor Thijs kwam dat goed uit. Hij had mooi wat klimwerk gedaan. In de afdaling zie je ze onverantwoordelijk hard dalen. Ik niet! Ze maken mij niet gek. Daarna vonden we route naar Chassagny. Daar reden we prompt doorheen. Voor jan joker een paar klimmen extra gedaan. In het hotel hadden Lia en Nel alles weer goed voor mekaar: koppie thee, chips en een biertje. Zo kwamen we goed tot rust.
De hotels die Bas had uitgezocht zijn tot nu toe zeer goed. Die heeft een pluim verdiend Maar we zijn er nog niet, dus hij krijgt nog niet alle veren …..
Na het lekkere eten dacht ik eindelijk een avondje lekker te rusten. Helaas de buren stoorden me. Thijs wou de route bekijken die Co en ik hadden uitgestippeld. Nou, dan weet je het wel. De bril staat op zijn kop. Oordoppen in. Samen met Nel op bed. Dan kijkt ie op de kaart en na een minuut zegt ie: “Jullie zien maar, ik volg wel”.
20-05-2010 Chassagny – Vallance (119 km; 27,5 km/u)
Mooie weg langs de Rhone. Afgezakt naar Condrieu, waar Co 2 lekke banden kreeg binnen 5 km. Toen die hersteld waren zag Co een gat in zijn buitenband. Je wilt het niet geloven, maar Co zei gisteravond nog dat we een buitenband moesten meenemen. Nou zag je wat een geluk we hadden.
Daarna naar St Vallier. Daar ontstond een kleine discussie wat we gingen doen: rechtdoor of de bergen in. Co vond het beter dat Thijs en ik voor morgen konden oefenen. Daar kon Thijs wel inkomen want hij ziet er als een beer tegenop door de Ardeche te gaan. Dus op naar het dorpje Ecclasan, 7 km klimmen. Nou, we hebben Thijs niet gehoord. Hij laat alles op zich afkomen. Boven gekomen nog wat klimwerk richting Tournon en een hele mooie afdaling. Daar aangekomen, na 100 km, een cola, Lassagna en sla en ham genomen. Toen nog 20 km langs de grote weg naar Vallance.
Vanochtend was het weer nog kil, maar later kwam de zon door en konden de korte broekjes weer aan. De wind, die we steeds in onze rug hadden, was niet te filmen. Af en toe werden we gewoon naar hoge snelheden gewaaid: 45km/u. Wat waren we gelukvogels. Laten we hopen dat dat zo blijft.
Lekker in het hotel gegeten. Leuke mensen, mooie kamers. Maar ja, een hotel met aparte kamers is niet zo gezellig. Ik lag naast de kamer van Thijs en Nel. Alles lag vlak. Niet zo gezellig voor een man als ik, alleen. Maar ja, ze rusten meer dan ik: komt door de leeftijd.
21-05-2010 Vallance – les Vans (138 km; 25 km/u)
Op tijd gestart, mag ook wel eens gezegd worden. Je wilt het niet geloven. Vanmorgen was Thijs voor het eerst zijn bed uit zonder te snarken. Nou, dat komt niet veel voor dezer dagen. Co staat altijd het eerste op en maakt me dan wakker.
Thijs reed meteen op kop door de stad. Hij is af en toe blind als er een bord staat. Maar vandaag moest ik hem een pluim geven want hij vond de weg naar de brug over de Rhone, een mooie weg naar Privas. Zoals afgesproken lieten we Thijs mooi op kop. Met dalen vliegen Co en Thijs met 75 km/u naar beneden, of er een biefstukje ligt. Onverantwoord. Via Privas naar Aubenas, wat eigenlijk niet de bedoeling was. Maar wel een mooie klim en afdaling. In Aubenas even gestopt, na 85 km. Een cola gedronken maar geen eten gehad. Toen afgezakt naar les Vans over de binnenweg met zicht over de Ardeche. Met een gang van 40 km/u, want Thijs rook de stal. Ik ben mooi even in het zwembad geweest. Eerst even wat spullen gewassen en buiten opgehangen aan het hek. Met Thijs de route voor morgen bekeken. Moet nog door Co worden geïnspecteerd.
Ik heb nog een krantje gehaald, een Telegraaf. Was Thijs niet blij mee, die had liever een Volkskrant. Maar goed.
We hebben formidabel gegeten, onze buiken rond. Toen op de 2e etage lekker slap zeuren met Lia en Nel. Co en Thijs moesten rusten, die zijn heel serieus bezig.
22-05-2010 les Vans – Gignac (137 km; 26,9 km/u)
Na de broodmaaltijd gingen we van start. Lia en Nel kwamen ons al gauw voorbij. Thijs hebben we voor ons laten uitrijden in de heuvels. Co en ik konden lekker in zijn wiel zitten. We mochten er toch niet voorbij. In St Hippolyte namen we een cola en een broodje. Dit was na 80 km. Daar konden we mooi kijken naar de plaatselijke bevolking, die er niet uitziet. De weg naar Gignac was een kleine 60 km. Een prachtig mooi weggetje om Thijs lekker aan flarden te rijden. Maar die had het goed onder controle. Co zei vlak voor het eind tegen me dat ik er niet veel aan had gedaan. Maar ja, ik droomde de hele dag van Cunie. Dat hadden Thijs en Co onderweg al gezien. Vlak voor Gignac zagen we een naaktcamping, toen ik even op kop kwam. Ik zag natuurlijk niets. Ze zijn gewoon een beetje jaloers.
In het hotel zaten Nel en Lia alweer met een biertje klaar. Mijn kamer hebben ze een beetje buiten hun gebeuren gezet. Om niet wakker te worden als Cunie in de buurt kwam. Lia ging nog even naar het restaurant en kwam terug met 4 cola’s en 4 bier. Nou dan weet je het wel. Nog even naar de Giro kijken en daarna naar het zwembad.
’s Avonds Gignac in geweest om lekker op een pleintje te eten. Prachtig mooi weer, lekker eten met een biertje erbij. Nog wat zitten te zeuren met zijn allen.
23-05-2010 rustdag Gignac
Vroeg uit bed om met Lia de was te doen, in het dorp bij een wasserette. Daar de hele bubs in 2 machines gedaan. Toen met Lia even het dorp in. Een uur later was alles voormekaar. Op naar het eten en daarna een rondleiding van Thijs naar Millau. Naar het Viaduct Millau. Indrukwekkend. Terug naar Gignac viel het voor mij niet mee met 2 vrouwen en 1 man die in slaap rolde. ’s Avonds vroeg te eten, want de verrassing kwam deze avond aan in Montpellier. We zaten weer op hetzelfde terras als gisteren. Thijs nam zoals altijd ruim de tijd met een biertje want Cunie zou om 9 uur pas aankomen. Thijs en ik bestelden nog een sorbet en toen kwamen Lia en Nel en de geliefde van Cunie veel te laat aan: Cunie was spoorloos. Jaap Jongbloed gebeld om te kijken of hij nog een spoor wist. En ja hoor, we kregen al gauw het verlossende woord: madame Cunie had de taxi genomen om ons een poets te bakken. Ze zat al lekker aan met Thijs en Co. Thuis in ons hotel de Oude Molen kreeg ik de schuld. Ik betwijfel of dat wel waar was, maar eind goed al goed. We gingen met een goed gevoel de nacht in. Wel weer even wennen voor Thijs, Nel, Co en Lia. Eerst ik 7 nachten keurig voor me eigen te hebben gezorgd, nu zo’n rommelkont erbij. Op naar de volgende rit.
24-05-2010 Gignac – Narbonne (109 km; 26,1 km/u)
Zoals gewoonlijk was ik vroeg wakker, maar geen Co aan de deur. Toch mooi op tijd aan het ontbijt. Nu met 6 man, wat bij Thijs toch wel wat spanning teweeg bracht. Hij krijgt nu wat meer tegenstand.
Om 9:30 uur gestart, toen Thijs zijn helm eenmaal had gevonden. De klim via Clemont kwam Thijs goed door. Een mooie afdaling naar Rouan en Beziers. We reden langs een kanaal en arriveerden om 14:30 uur in Narbonne. Cunie, Lia en Nel hadden alles voor mekaar: broodjes chocola en cola. Co vond het nodig om mij lekker in te smeren met chocola. En Thijs moest weer zeggen dat ik zuinig op kop had gezeten.
Wederom had Bas weer voor een mooie locatie gezorgd. Elke keer zeg ik weer: “hoe heeft hij dat toch voor mekaar gekregen”. Hij moet daarvoor toch vele avonden met Heidi over de landkaart hebben gelegen.
We gingen Narbonne in om een eettent te zoeken. Dat lukte snel op een mooi terras. Lekker eten, heerlijk biertje. Toen voldaan naar huis. Dat dachten we tenminste. Thijs zat voorin naast Nel. Het werd een doolhof door de stad. Of Thijs bevangen was door de hitte, ik weet het niet. Maar over Nel niets dan lof. Ze stuurt wel de hele tijd de bus naar alle oorden. Thijs mag Nel wel een compliment geven, want dat is zo moeilijk voor hem. Maar ja, ik vergeef het hem. Zo is hij nu eenmaal.
Eenmaal bij het hotel aangekomen, waren de rapen weer gaar. Nel overal zoeken naar haar bril. Cunie bellen naar hotel de Oude Molen in Gignac. Jawel hoor, Thijs had hem onder bed verborgen. Wat hem erg handig leek. De volgende dag moesten de dames voor Thijs even omrijden. Nou, hij kon van mij de pot op. Maar goed, alles is weer goed gekomen.
25-05-2010 Narbonne – Collioure (100 km; 29 km/u)
We hadden al gauw de weg naar zee gevonden. Een beetje saai. Voorspoedige rit. Na 70 km even een broodje gedaan en een colaatje. Daarna goed gemutst naar Argeles-Mer en Collioure. Thijs keek deze keer op een plattegrond en vond al gauw het hotel in een klein steegje. Over het weer mochten we niet klagen. De wind was ons gunstig gezind, meestal in de rug. Het zonnetje niet te fel en met Co zijn goede tempo kwamen we toch iedere dag weer vrij redelijk bij de finish aan. De volgende etappes zullen volgens mij en Co nog niet zo meevallen.
Ik heb vanmiddag onder het genot van een biertje mijn verhaal geschreven, zoals ik elke dag doe. Mijn fietsmaten waren niet te bekennen. En Lia, Cunie en Nel maakten het stadje onveilig. Om 19:00 uur raakten we aan het eten. Thijs en ik aan de sangria, Co aan zijn dagelijkse biertje en Lia aan de rode wijn. De avond was weer gauw om.
26-05-2010 Collioure – St. Feliu (145 km; 23,8 km/u)
We namen niet de makkelijkste route. Langs de kust op en neer naar Rozes, daar het binnenland weer in, richting Castello, binnendoor naar La Bisbal. Na 80 km, in Pescodor, Spanje, een tosti en een cola. Wist Thijs nog te vertellen dat hij daar ooit op de camping had gezeten, met een zootje ongeregeld. In La Bisbal nog een paar colaatjes en water getankt. Thijs kwam weer bewonderenswaardig bij de finish aan. Hij weegt nu nog 99 kilo. Dus dan weet je het wel. Ik had de fiets al lang al aan de kant gesmeten. Cunie zegt dat hij een beetje Molenaar-bloed heeft. Dat heb ik gisteren helemaal niet gemerkt, want een Molenaar is nog wel eens in voor een complimentje. Maar Thijs gaf geen krimp.
De dames hadden ons nog een paar keer aangemoedigd. We arriveerden in een Valk-hotel. Had Bas goed geheim gehouden voor Co. Dus de middag kon al niet meer stuk, gesterkt door bier en cola. Morgen hebben we een jarige: Lia wordt 60. Nou, dat kan je echt niet aan haar zien. Ze is de hele dag oervervelend in de bus, hoorde ik van Nel en Cunie. Ik geloof het graag want ik zit er elke dag tussen. Met haar vervelende ritueel van iedere dag weer havermout voor je koker. Dat is echt geen pretje voor me. Maar ja, je doet het elke dag weer met plezier.
Het eten en de kamers waren geweldig. Op ons terras rookten Lia en Cunie nog een sigaretje. Ik ging nog even lezen. Later schoof Cunie nog even een felicitatiekaartje onder Lia’s deur.
27-05-2010 St. Feliu – Barcelona (115 km; 25 km/u)
Een beetje laat gestart, We moesten vanochtend eerst natuurlijk nog zoenen. Vanaf de start meteen een steile klim. Toch kwamen al gauw in ons ritme. Richting Gironna. Daar wisten we niet welke route we moesten volgen. Een Spaanse renner stuurde ons via Tossa de Mar naar Loret de Mar. Dat was voor Thijs niet de makkelijkste weg, maar je hoorde hem niet. Toch wel een compliment voor hem. Na de pauze na 50 km in Blanes had Thijs de keuze welke weg we zouden nemen. Dat werd de weg langs de kust. Om 15:00 uur reden we Barcelona in, Thijs voorop.
Bij het hotel aangekomen feliciteerden we elkaar. We schoven mooi bij een tafeltje aan. Wou Co toch helemaal zeker een gigantisch pot bier. Nou, dat ging er in als koek. Een kwartier later kwamen Nel, Lia en Cunie met een fles champagne aan. Op de foto met mekaar. Einde tocht. Ik heb het als heel leuk ervaren. Ik zag er wel een beetje tegenop. Maar Co leidde alles in goede banen. Cunie had aldoor al gezegd. Blijf achter hem aan fietsen met Thijs er tussenin. Die raad heb ik opgevolgd. Thijs was volgens mij blij dat we er waren. Ik neem mijn petje af voor Lia en Nel en later Cunie, dat ze ons elke dag weer wilden volgen. Niet zo makkelijk met 3 zulke verschillende karakters als van Co, Wil en Thijs. Ook wil ik Bas nog bedanken voor alle moeite die hij voor ons deed en met succes. Ik hoop dat iedereen nog een paar mooie dagen mag hebben in Barcelona. Lia leest nog even mijn laatste verhaal. Deed ze trouw elke avond. Thijs liep al in een Cipolini-pak. Hij is even goed wel een ijdeltuit.
28-05-2010 Barcelona (geen enkele km)
Gisteravond, na een welverdiende douche, leidde Cunie ons al wandelend door mooie straatjes om bij een tappas-eetgelegenheid te komen. Maar we stopten al gauw bij een mooie locatie waar Thijs en ik aan de sangria, Co aan een biertje, Nel aan het water, Lia en Cunie aan de wijn en allemaal aan een voortreffelijk maal gingen. Terug in het hotel namen Thijs en ik nog een biertje. En dat liep een beetje uit. Want Thijs is een nachtmens. Elke keer was het “eentje toe“ met een leuk gezelschap, dat ook in het hotel zat.
Vandaag maakten we een fietstocht door Barcelona. Samen met onze gids Pedro, een Venezolaan. We vonden het allen een prachtige tocht. In het begin erg druk. Pedro gaf prima uitleg over de vele bezienswaardigheden, zoals de Montjuich, het Olympisch stadion en dorp, de kathedraal Sagrada Familia, de kustlijn en nog vele andere dingen.
Daarna lekker tappas gegeten. Toen Thijs en ik bij Co naar de Giro gingen kijken, gingen de dames nog wat geld opmaken. ’s Avonds, de laatste avond, bezochten we onder leiding van Cunie en Thijs een prachtige tappaslocatie. Cunie en Lia zongen daar nog wat liedjes van Corry Koning.
Morgen vroeg naar huis. Thijs, Nel, Co en Lia met de bus en wij, lekker luxe, met het vliegtuig. Kijken wie er eerst thuis zijn.
Zondag 9 mei heb ik de Dijkentocht laten schieten voor de Giro Toertocht in Amsterdam. In de eerste plaats om de Giromania in Amsterdam mee te maken, daarnaast leek het mij ook een unieke kans om door het Centrum van Amsterdam en het Groene Hart te fietsen. Ik heb de tocht (150 kilometer) met mijn fietsmaat Pim Dekker uit Alkmaar gereden. Tot onze grote schrik moesten we erg vroeg starten, tussen 7 en 8 uur vanuit het Olympisch stadion. Ik denk dat dit voornamelijk te maken had met de eerste kilometers van het parcours. We reden het tijdritparcours in tegengestelde richting. Door de Appollolaan, Hobbemakade, Ceintuurbaan, Wibaustraat, Munt, Vijzelgracht en toen de Stadhouderskade kortom een spectaculaire route dwars door Amsterdam. Tijdens het tijdritparcours voelden we de beentjes al goed, het tempo lag hoog doordat het parcours volledig vrij was van verkeer en de dam deed de rest. Op dit gedeelte van het parcours was goed te zien en te ruiken dat de straatvegers van Amsterdam het werk hebben neergelegd, ook was het aantal lekke banden opvallend groot, er lag dan ook ontzettend veel vuilnis op de weg. Dat namen we voor deze route graag op de koop toe. Daarna ging de route via Amsterdam Oost (Plantage buurt) en Amsterdam Zuid Oost richting Weesp. Oorspronkelijk zou de route langs Breukelen en Loenen gaan, maar deze gemeentes hebben twee dagen voor de tocht de vergunningen ingetrokken. Dit was een mooi gedeelte van de route, maar Le Champion heeft in korte tijd een goed alternatief gevonden via Wilnis. We reden langs veel dure villa’s en veel water richting Leiden en daarna door de Haarlemmermeer, Amstelveen (Amsterdamsche Bos) weer naar het Olympisch Stadion. Het was een fantastische tocht, waar goed aan de sfeer was gedacht. Bij iedere verzorgingspost traden Italiaanse artiesten live op. Met de 7.500 deelnemers was het soms erg druk, maar alles ging gemoedelijk. Het onthaal van de ronde miss Yolanthe voelde helemaal als een warm bad. Ze zag er piekfijn uit en gelet op haar boezem waren niet alleen de fietsbanden ‘s morgens even extra hard opgepompt (citeer Pim). We gingen moe maar voldaan naar huis.
Moederdag 9 mei 2010.
Lokatie: De Klok om 09.30 uur.
Na een zeer geslaagde Mat v.d. Berg Classic op 24 april j.l. met prachtig weer en uitstekend presterende jeugdige leden, was de animo voor de jaarlijks terugkerende “Dijkentocht”, weer als vanouds geweldig.
Er werd vertrokken met 23 mannen en Bertie, (ook moeder) naar “De Dijk”, Weer een monstertocht van zo’n 135 km waarin de mannen en vrouw van de A en de B-ploeg elkaar in harmonie trachten te vinden. Geen makkelijke opdracht want het was bok-koud met een bult wind.
Met Cor Beemsterboer en Rob Kemper als eerste op kop om de juiste snelheid aan te geven waar de B-ploeg mee door de bocht kon, werd richting Schagen gereden. Mede door de wind werd in dit tempo de kop overgenomen door Jan Latenstein en Lukas de Boss, Pronk. Met het verstrijken van de kilometers kwamen er mannen als Co Giling, Gerard Kamper en bijna Wil Splinter Berkhout naar voren om ook hun steentje bij te dragen.
In Medemblik vonden we het met kouwe tenen voorlopig welletjes, en met de gedachte een vliegende kraai heeft altijd wel wat, bedaarden we in…jawel, “De Vliegende Kraai”. Een tent die prima koffie tapte, met 2 niet meer te traceren gebakjes, appel- en kwarkgebak, slagroom en oogstrelende deernen die ons bedienden. Hier komen we dus absoluut nog wel eens terug.
De bovengenoemde harmonie tussen de A- en B- ploegleden kan op z´n minst discutabel worden genoemd omdat het tempo over het algemeen toch op zo´n 1, 2, 33 km/uur lag, en misschien wel meer boven als onder deze waarden. In dit perspectief zou een enquette onder de B-ploegleden geen overbodige luxe zijn, maar goed….er werd niet geklaagd en iedereen reed braaf mee zonder morren. Dit tekent toch wel het sterke karakter van deze afgesplitste (ex A-leden) groep.
Vermoedelijk was vanaf Oterleek de stal al te ruiken daar het tempo steeg tot de hoogste waarde van de dag, pakweg 6, 7, 38 km/uur, gelukkig was daar al gauw het Kippenbruggetje van Alkmaar – Oudorp die redding bracht onder enkele langzamerhand in nood verkerende pedaleurs. Met de laatste kilometers voor de boeg, en een straffe tegenwind werden Co en Gerard afgelost door Jan Petter en Ard Kuijs.
Of dit rust bracht in het tempo zal niet door een ieder worden beaamd daar Jan er geen idee van heeft dat hij alleen maar harder gaat en Ard dacht dat hij dat dan ook maar moest doen. Ondanks de benepen kreetjes “halfie, halfie”, van Kees Jansen en later “hele, hele”, ( hij bedoelde km’s zachter, maar dat werd niet begrepen), eindigden we met 1 lange eindsprint vanaf Krabbendam tot op de Stationsweg met een half peloton achtergelaten ergens tussen Koedijk, Schoorldam en Warmenhuizen.
Moe maar voldaan werd door de harde kern, in ons clubhuis “Bolle”, een soepie, broodjes met kruidenboter, chips en veel bier genuttigd. Voor degene die ons onverhoopt is tegengekomen op de weg naar huis, op voorhand, excuses voor eventueel onbetamelijk gedrag, daar deze gang misschien wel het zwaarste onderdeel van de dag was.
Zaterdagmorgen 10.00 uur stonden we met zo’n 19 man + 1 vrouw klaar om de mooiste tocht van ’t jaar te ondernemen. En zoals verwacht was het een perfecte prachtige zonnige dag en de wind was zuid-oost zodat we op de terugweg meest voor de wind zouden hebben. Met Jan Latenstein en Cor Beemsterboer op kop vertrokken we op tijd maar Cor had nog dikke benen van de verkenningstocht van vrijdag de dag ervoor, dus nam Nico Berkhout het van hem over. Maar die wind hé…? Dat viel even tegen! We hadden Jan en Nico hard nodig om de kar te trekken.
Bij Winkel was er nogal wat oponthoud omdat we bij een stukje wegwerkzaamheden door wat onvoorziene gaten en kuilen een lekke band kregen, wat zeg ik….één ? het bleken 3 lekke banden !!! godver…..en ons nieuwste lid Kees Jansen was wel de meest gedupeerde van ons allemaal, hij zakte spontaan door z’n wiel omdat z’n spaken het niet konden bolwerken en zeg nou niet dat Kees te zwaar is want hij heeft een zeer goede relatie met Sonja Bakker, dus daar kon het niet aan liggen. Kees kon mooi terug naar huis. De gemeente Niedorp wordt hartelijk bedankt, we zijn misschien wel 3 kwartier later bij Bolle gearriveerd. Overigens bleek er achteraf bij de eerste koffie nog een slachtoffer de dupe te zijn geweest van het debacle bij Winkel, Jan Suiker bleek dus ook lek gereden te zijn en kon met hangen en wurgen de koffiepot nog bereiken alwaar de 4e binnenband uit de tas moest worden gehaald.
Maar goed…uiteindelijk weer op weg, bleek de wijziging van de route vanaf Wognum via Bobeldijk richting Berkhout en weer terug op de oorspronkelijke route bij Scharwoude, een schot in de roos, want we koersten door de meest ongerepte polderlandschappen die je maar kunt bedenken, Hoorn is niet in beeld geweest…, onder ons waren de ogen meer gericht op het prachtige landschap dan op de weg zodat de fysieke inspanningen peanuts werden door de bewondering voor de omgeving.
Door de afloper van Jan Suiker raakten we bij dezelfde tent om de koffie als vorig jaar en de angst voor een tweede oponthoud sloeg ons al om het hart maar dat bleek achteraf loos alarm. De bediening had blijkbaar geleerd van onze klachten van vorig jaar want we werden uitstekend verzorgd, met de kanttekening dat Cor, onze penningmeester, hier ook lichtelijk de hand in gehad zou kunnen hebben, maar dat weet ik niet zeker.
Halfweg de IJsselmeerdijk nam Jan Petter de honneurs waar voor Nico die zo wijs was om voor zichzelf ook aan de laatste 80 km te denken…en Jan Latenstein…? die zw(pl)oegde maar voort. Gezamenlijk wisten deze kanjers tegenwind toch het tempo op een dikke 30 / 31 km/uur te houden. zo zie je maar weer wat een talenten in onze gelederen rondwaren, (fietsen), Sjapoo mannen…!
Uiteindelijk bij Monnickendam raakten we voorzichtig aan op de weg terug, om via Ilpendam het pontje over het NH kanaal te steken. Om en nabij deze fase van de route vond Jan het genoeg en mochten de B-ploegleden ook even op kop wat natuurlijk een feest was ! We peddelden in een jolige stemming met een gangetje van tegen de 35 km/uur door het Twiske richting Spijkerboor waar jawel … Dirk Meijer verdacht veel op kop werd gesignaleerd. Uiteraard kwam buurman Splinter regelmatig naar voren om poolshoogte te nemen en om naar de totaal oninteressante stand van zaken te informeren, dat deed deze trouwens de hele koers maar dat is ons allen reeds bekend.
Met de zon in ons gezicht en de wind in de rug valt er verder eigenlijk weinig te melden, wat natuurlijk ons ideaalbeeld is van een geslaagde tocht, dus om deze nog wat te rekken besloten we om nog even een colaatje te nuttigen bij het cafeetje in Driehuizen. Helaas is Thijs de Nijs dit ontgaan, deze raakte ons kwijt en we hebben hem niet meer gezien. We gaan er van uit dat hij inmiddels zijn Nel weer in de armen kon sluiten of andersom.
De laatste fase van de tocht ging in gezwinde doch beheerste spoed richting “Bolle”, en hoewel er geen enkele wanklank is vernomen is hier en daar toch wel geconstateerd dat de inspanningen van de beenspieren hun tol gingen eisen. Dus toen we tegen vieren werden verwelkomd door Maarten Pronk was de ontlading groot en het bier koud. Zelf heb ik 2 biertjes gehad en heb de aangekondigde soep niet meegemaakt. Uiteraard ben ik reuze benieuwd naar de derde helft en heb me voorgenomen deze het volgende jaar niet te missen !
Zaterdagmorgen na een voorspoedige reis, (redelijk rustig op de weg), werd rond 10.00 uur het startsein gegeven voor de …(wie ?)……ste “Mergelandroute vanaf Hotel “Monopole”, in Valkenburg.
Maarten Pronk en Cees Tebuck waren al vertrokken voor hun versie van de Mergellandroute, zij schijnen een enorme fijne neus te hebben voor de vlakke stukken van het parcours.
Het was grauw en donkere wolken dreigden, ze leken een voorbode voor heel wat ellende die onvermijdelijk op ons af zou komen. Nou dat kwam……. weer een opengebroken weg met sintels waarbij een mountainbike geen overbodige luxe zou zijn geweest……hier moesten we zo’n halve kilometer overheen waar, op de valreep, vlak voor het eind, Nico Berkhout een klapband kreeg. Band beschadigd, toch een nieuwe erin en gaan met die banaan. Toen begon het zachtjes te regenen, de lucht was donker en we wisten absoluut niet wat ons te wachten stond, en jawel…Pang !!!, weer lek, weer Nico Berkhout en het begon al harder te regenen.
De band op zich bleek rijp voor de sloop en leek zijn einde te vinden in Eijsden alwaar hij zou zou worden vervangen. Gelukkig was de regen te harden en konden we verder, allemaal nog bij elkaar tot de koffie in Eijsden.
Het weer leek te twijfelen tussen droog en zonnig en bewolkt met regen maar voorlopig was het nog een vraagteken.
Al gauw was het weer raak, Bertie had deze keer een lekke band en of deze niet goed is vervangen of dat het materiaal niet goed was maar later werd Bertie opnieuw getroffen door een klapband tijdens een afdaling waarbij gelukkig alles goed afliep. Deze band bleek Limburg ook niet te overleven en zou ook moeten worden vervangen.
Tijdens deze reparatie bleek ook onze gastrenner Nico Stammes een lekke band te hebben waarbij we inmiddels op zo’n 5 lekke banden kwamen met minstens een uur vertraging wat weer werd vertaald in misgelopen bier.
De eerste heuveltjes werden genomen alwaar mijn persoontje een lichte schok teweeg bracht bij de mannen van het eerste uur. Zonder problemen begon ik mee te fietsen met de harde kern naar de toppen der welliswaar nog kleine duinen alwaar zij zich verbaasd afvroegen, Mats….jij hier ? en ik verbaasd terug …..ja ik hier….?
De lichte schok bij bijvoorbeeld Frans, Dirk en Kees sloeg om in lichte paniek toen zij op de klim bij Bemelen door mij werden gepasseerd alsof zij stilstonden. Met name Frans begon serieus te denken aan een negatief keerpunt in zijn wielercarrière.
Dat ik dit deed voor mijn zelfvertrouwen omdat ik wist dat het zwaarste nog moest komen, kwam bij hun vooralsnog niet in hun hoofd op, maar de teerling was geworpen en ik was vanaf dat moment de te kloppen man.
Uiteindelijk leek het weer te herstellen en kwam zowaar het zonnetje er af en toe doorheen. In Eijsden werden de fietsen voorzien van nieuwe banden en de voorraad binnenbanden werd weer aangevuld. Na de koffie, cola, vlaaien met ijs etc. kon met frisse moed worden begonnen aan deel 2 van de Mergellandroute met als thema “ik voor me eigen en ieder voor zich”.
Jan Latenstein kreeg met gastrenner Nico Stammis een waardige medestander en zij konden onbedreigd hun suprematie botvieren.
In de subtop is mij de krachtverhoudingen wat ontgaan omdat de verhalen achteraf wat werden vertroebeld door het bier maar ik heb wel begrepen dat Ard Kuijs zich zeer dapper heeft weten te manifesteren ondanks het gemis van Joeperdepoepie na een zwelgpartij bij Mark Half.
Vaag herinner ik me wat verhalen over onderlinge krachtmetingen tussen met name Nico Berkhout, Jos “the boss” Goudsblom, Cor Beemsterboer, Lucas “ook boss” Pronk en Gerard Suiker maar het fijne ervan is me ontgaan. Het lijkt me interessant om deze verhalen alsnog uit de pen van een der betreffende personen te vernemen.
Wel kan ik een redelijk verslagje doen van de strijd tegen de elementen van het Limburgse landschap door Johan Dekker, Kees Jansen, Dirk Meijer, Frans Dekker en mijn persoontje.
De indrukken die ze hadden van mij, voor zover deze bedreigend leken te zijn, werden al gauw ontzenuwd toen de eerste serieuze klimmen zich aandienden. Ik ging de strijd aan met dezelfde illusie’s als voorgaande jaren zodat de onderlinge krachtverhoudingen zich weer als vanouds herstelden.
Johan Dekker presenteerde zichzelf als een stoïcijnse doorbijter die geen moment het achterste van zijn tong zou laten zien en kon geniepige plaagstootjes uitdelen door op het grote blad naast Frans te gaan fietsen terwijl deze zich met het kleinste, het snot voor de ogen omhoog martelde.
Kees Jansen was helemaal terug en kon al zijn opgelopen frustratie’s van voorgaande tochten wegpoetsen. Deze keer bleef Kees van alle ellende verlost en kon zonder noemenswaardige problemen zijn weg tot het einde volbrengen.
Dirk, Frans en ik bleven aardig bij elkaar, al had ik ze hard nodig om in hun kielzog tot in Wittem te komen alwaar de soep en broodjes op ons wachten.
Helaas ging het met Bertie niet zo goed, met de deceptie na de lekke banden en de investering in nieuwe……, en het feit dat zij ogenschijnlijk ook haar dag niet had gezien het wrikbillen bij elke heuvel die op haar weg kwam werd besloten om via een kortere en vlakkere route Wittem te bereiken. Gelukkig heeft zij in Nico Schreiner een enorme steun gehad, zodat zij er in deze barre rit toch nog redelijk een eind aan kon breien. Nico, sjapoo……., eens temeer laat jij weer zien hoe het ook kan.
Bij Wittem werd ik nog overgehaald om toch nog maar even via Simpelveld terug te gaan waarbij, bij de eerste klim direkt om het hoekje, al kramp in de benen schoot bij mij en Kees Jansen maar gelukkig viel het mee en konden we toch door.
Ard Kuijs had het helemaal gehad en wist zich er met hangen en wurgen doorheen te slaan en tot het einde toe mee te martelen.
Ondergetekende was klaar met klimmen en gaf aan de laatste 11 km rechtdoor terug naar Valkenburg te peddelen. Dirk Meijer was het helemaal met me eens en samen hebben we alsnog de mooiste plekjes van Limburg aangedaan al was ik wel blij om achter Dirk uit de wind thuis te komen.
Aangekomen bij het hotel bleken de die-hards al aan het bier te zitten op het terras in de zon, wie had dat nou gedacht toen we van start gingen.
We mogen wel stellen dat iedereen eigenlijk fantastisch heeft gefietst, alles is heel gebleven en er zijn geen blessures. Het bier werd perfect aangevoerd, het eten was goed en we hebben ’s avonds met z’n allen prachtig aangezeten. Al met al een weekend om op terug te kijken. Misschien is iemand genegen om een verslagje te maken van de randverschijnselen van het Mergellandweekend ? Maar de foto’s geven ook wel een indruk hoewel, een geschreven stukje maakt het toch kompleter.
