Mede mergelland coureurs,
Bij deze een paar foto momenten.
Ik vond het weer een zeer gezellig geslaagd uitje en wil Frans en Dirk langs deze weg bedanken voor wederom een vlekkeloze organisatie.
Met sportieve groet,
Richard
Over de dag kon geen misverstand bestaan. De juiste datum van het rondje Markermeer was tijdig doorgegeven aan de liefhebbers. Geen Hemelvaartsdag zoals op de jaarkalender stond, maar tweede pinksterdag. De vooruitzichten waren gunstig en om acht uur stond een aardig groepje van 8 man en 1 vrouw klaar. Het wachten was alleen nog op Thijs, onze gids, en Jos. Jos had tijdens het Huisweid festival verzekerd dat hij zou komen. Nadat Thijs was gearriveerd en we net de hoop op wilde geven (jongens, we wachten tot vijf over acht!) kwam Jos de hoek omzeilen. Zo konden we met een peloton van 11 wielrenners van start. De B ploeg was goed vertegenwoordigd door Thijs, Rodi, Jeroen en Rob. Verder reden Jan Latenstein, Co Giling, Rob Boerdijk, Richard van Donselaar, Gerard Kamper en Dirk Groen (gastrijder via Gerard) mee.
Tijdens de eerste kilometers werden herinneringen opgehaald aan de tocht van vorig jaar (waar Jos nog een nieuwe fiets aan had overgehouden) en gesteggeld over twee extra kilometers richting Enkhuizen. De rit voorliep voorspoedig dankzij het kopwerk van Jan en Richard en later de andere sterke mannen uit de groep. De wind stond voor de dijk gunstig en voor we het wisten reden we Lelystad binnen, op weg naar en langs Almere. Nadat we een slordige 120 km weggetrapt hadden met een gemiddelde van boven de 31 km/u. kwamen we aan in Muiden. Lunchtijd. Volgens Jan waren we zeker twee uur eerder dan vorig jaar. Dankzij een vlotte bediening bij Ome Ko deden we ons te goed aan uitsmijters, tosti’s, broodjes kroket (toch beter voor tussen de middag dan als vervanger van een appelpuntje!) en een lekker koppie soep. Een colaatje later konden we er tegen aan en stapten op de fiets. Nog ruim zestig kilometer dan waren we thuis. Vanuit Muiden was het even zoeken naar de juiste afslag richting IJburg. Die hadden we gemist dus stonden we ineens voor een hek en de weg. Nadat we door Thijs de juiste richting op werden geloodst reden we in een vlot tempo via Waterland naar Purmerend. In het peloton werd het stiller en stiller. Even voor Schermerhorn, langs de Noordervaart, staken we op aanraden van Jan over en reden aan de linkerkant van de vaart. Met de wind pal op kop zouden we volgens hem meer beschutting hebben van de bomen. Richard en Rob Boerdijk zetten zich op kop, schroefde het tempo op en in een streep reden we de laatste kilometers naar Alkmaar. Alleen het geluid van de bandjes op het asfalt en het achterwiel van Richard voor me. Na een slinger rond Alkmaar en door Sint Pancras, waar we afscheid namen van Dirk, reden we even over drie uur het dorp weer binnen. En konden we terugkijken op een mooi tochtje IJsselmeer.
Rob Heijmans
Kwart over 7 op zondag morgen
Hoor ik een stem die heel zachtjes aan me vraagt
Ben je al wakker, pap?
Kom je gezellig mee naar beneden?
Moet je straks werken of ben je vrij vandaag?
En ga je dan even met mij mee op stap?
Nee papa moet vandaag de Mat van den Berg ( opa) Classic rijden
Volledig in tenue en vol strijdgevoel had ik wel zin om de 150 km vol te rijden en de welverdiende prijs op te halen bij cafe de ooievaar.
Pieter Dekker, Rob Boerdijk en mijn persoontje waren de enige die om half 10 klaar stonden om te vertrekken. Vooral Rob was erg verbouwereerd toen hij erachter kwam dat de classic de dag ervoor al gestreden was. Hij had met een collega geruild en moet dus nu met koningsdag werken. Hij liet zijn goed gevulde portemonnee nog zien die hij speciaal voor de nazit tot de nok aan toe had gevuld. Dit leek dus nogal voorbarig.
Er was alom verwarring ontstaan over de dag dat de classic zou worden gereden en de definitieve uitkomst had dus niet iedereen bereikt.
Doordat de classic een beetje een deceptie leek te zijn waren we maar aan een alternatieve route begonnen die ons tegenwind richting Den Helder voerde. We moesten volle bak tegen de wind in koersen en het was alleszins droog. Bij de Stolperbrug werden we nog even herinnerd dat de naamgever van de classic hier de week ervoor een nare valpartij beleefde die hem ervan weerhield om aan de 2015 versie deel te nemen. Nu begreep ik later, dat hij voor de morele steun toch nog de weg naar bolle had gevonden en bleek nu weinig last te hebben van de eerder opgelopen verwondingen.
Wij moesten nu helaas met drie man verder richting Den Helder en de harde wind begon toch de sporen achter te laten op de verzuurde bovenbenen.
Verdiend nemen we in Den Helder een koppie met een slagroomgebakje met uitzicht op een verdwaalde zeehond, de Rainbow Warrior van Greenpeace en de Razende Bol.
We besloten om met de wind in de rug koers te zetten richting het zuiden en dit ging ons aanzienlijk makkelijker af dan de heenreis. Toch begon bij Pieter de jus uit de benen weg te sijpelen aangezien hij door de geboorte van zijn dochter de voorbereiding van dit seizoen in het water was gevallen.
We hadden uiteindelijk Warmenhuizen bereikt en we waren moe maar ……..nog niet voldaan. Om Rob tegemoet te komen zijn we nog een biertje gaan doen bij Bolle en dit resulteerde tot een doldwaze avond die volgens de plaatselijke kastelein de avond ervoor liet verbleken. Met een portemonnee waar een echo in was te horen als je erin riep ,verliet Rob het cafe gevolgd door Pieter en mijn persoontje.
De Mat van den Berg classic van zondag 26 april2015 was zo evengoed weer een memorabele versie die nog lang in het geheugen gegrift zal staan.
Op naar volgend jaar, hopelijk dan met een volledige ploeg…..
Karel van den Berg
Een markante persoonlijkheid van de oude garde binnen de Slagroomploeg is ons ontvallen, lees ook; een representatieve voorstelling van een gedreven sportman, jager, metselaar en bovenal een Bourgondiër.
Op 15 maart j.l. is ons oud lid Aris Schrieken uit Kolhorn op 65 jarige leeftijd overleden. Inmiddels zullen de meeste (jongere) leden van de Slagroomploeg deze man niet kennen maar toch denk ik dat het de moeite waard is om hier even bij stil te staan.
Met Hip, Dirk, Frans, Nico, Willem en mijn persoontje zijn we even namens de Slagroomploeg wezen condoleren, even in en uit maar toch…! Het zal door Lenie en hun kinderen wel zijn gewaardeerd, gezien het feit dat op zijn kist een shirt van de Slagroomploeg lag met een foto van Aris in vol ornaat op de racefiets.
Jarenlang heeft hij zich als vaste waarde van de Slagroomploeg gemanifesteerd en als je onder het genot van een biertje alle verhalen hoort over de tochten waaraan hij meedeed, wordt het gegarandeerd heel gezellig.
Met Aris kon je lachen en zelf heeft hij er ook veel lol aan beleeft al moest zijn plezier wel eens worden afgeremd, want zijn grenzen waren vaak ver te zoeken!
Aris was jarenlang een trouw lid die elke week eerst vanuit Kolhorn op de fiets naar Bolle kwam om vervolgens een niet onaanzienlijke tijd op kop de troep aan te voeren. Eigenwijs als ie was verdomde hij het om brood mee te nemen dus kwam ie waarschijnlijk met barstende honger op de fiets weer thuis.
En eten kon hij … de restanten van enkele overleden kippen aan het spit in Valkenbug zal bij menig lid nog vers in het geheugen staan… een beetje cryptisch maar een goed lid heeft aan een half woord genoeg! Of wat te denken van het opruimen van enkele vijandig blazende zwanen voor de deur van de koffietent in Ewijksluis? Afijn… voor meer informatie en verhalen gelieve de oudere garde te raadplegen maar ik kan je verzekeren dat je je niet zult vervelen!
Om een en ander samen te vatten zou ik zeggen; “Aris”? Een beresterke gozer, niks geen kapsones, en een natuurmens met een hart van goud. Wat dat betreft werd hij niet geheel onterecht als “Neanderthaler” bestempeld. Hoewel dit niet sympathiek klinkt, is dit voor Aris echter een eretitel.
M. v.d. Berg
Zondag 1 maart 2015
De vooruitzichten waren niet best. Regen en wind was de voorspelling. Maar bij het opstaan zag ik een voorzichtig zonnetje. Dat beloofde in ieder geval een mooie rit. Nog even buienradar checken om zeker te weten dat we het droog zouden houden. De voorspellingen waren goed. Op de fiets naar Bolle voelde ik wel een schraal windje. West. Als dat maar niet zou tegenvallen. Bij Bolle bleek de opkomst redelijk, maar niet zo massaal als het vorig jaar. Toch een slordige twintig man. Waarvan de A ploeg goed vertegenwoordigd was. En zo draaiden we even na tienen het dorp uit richting Schoorl. En daar was de wind! Niet een schraal briesje, maar een stevige wind, uit zee. Van Schoorl naar Camperduin en even dacht ik dat we richting Den Helder gingen, maar we draaiden onder leiding van Jan en Richard richting het zuiden. Egmond en Heemskerk. Dat zou vast wel een Twaalfmaatje worden. Helaas moesten we daar wel een stukje voor fietsen en wachten, want ondanks het nieuwe fietspad Schoorl / Bergen noteerden we de eerste (en tevens laatste) lekke band. Door deze stop konden een aantal collega fietsers nog even met Willem Half bijpraten die in soepele cadans op de mountainbike voorbij kwam rijden. Na dit intermezzo vervolgden we onze weg richting Heemskerk. Bij Twaalfmaat aangekomen bleken de eerste rijders al afgehaakt te zijn. Desondanks smaakte de koffie, cola en chocomel prima. Net als de puntjes met slagroom. En na de nodige financiële aanvullingen voor Cor en Jan vervolgden we onze route met 13 man richting huis. Wel met een kleine omweg via Krommenie en daar waren een paar kennelijk niet helemaal blij mee want die namen de route de Krokodil. Met het uitgedunde groepje ging de grote plaat er op en voor de wind kachelden we met een vaartje van boven de 40 huiswaarts. Vooral het stuk langs het Alkmaarder meer was met de stormachtige wind pittig. Goed sturen en goed in het wiel zitten blijft dan een kunst! Gelukkig bleef de groep nu wel goed bij elkaar (hoewel het mij af en toe wat moeite kostte..). En via Alkmaar en Heerhugowaard kregen we al snel ons vertrouwde dorp weer in zicht. Voor sommige jonge honden nog een mooie kans om richting bordje het gas er echt op te gooien. Ik heb het rustig vanuit de verte bekeken. Mijn benen voelden na een kleine 85 kilometer en twee trainingsdagen op vrijdag en zaterdag voor start seizoen een beetje zwaar. Al met al een mooie start van een nieuw seizoen.
Rob Heijmans
Een schaal met dampende oliebollen is aan mij niet besteed. Op oudejaarsdag gehaald bij de plaatselijke oliebollenkraam. Ze staan keurig op tafel en ik bedenk me dat ik er weer geen een heb gegeten. Ik weet niet zeker of dat komt door de goede voornemens die door mijn hoofd spelen of omdat ik het niet echt heel lekker vind. Dat bedenk ik als op nieuwjaarsdag een rondje Heiloo rijd. Hoewel het lijf na de nodige wijn en champagne aangeeft dat het niet echt hoeft, zet ik toch door. Een straffe wind blaast me bijna omver. Een rondje fietsen is altijd mooi, zeker op nieuwjaarsdag, om even terug te kijken naar 2014 en vooruit te blikken op 2015. Mijn terugblik op 2014 is kort. Ik heb lekker en veel gefietst vorig jaar. Ik had een goede conditie, voelde me goed en heb genoten van de zondagrondjes met de B ploeg. Helaas waren er te weinig geslaagde grote tochten met de nazit bij Bolle. Het rondje Texel ging wel door en de nazit bij Bolle was een mooie afsluiting van het seizoen. Na het lekkere kopje soep en de nodige biertjes bleek het opstappen op een racefiets lastiger dan gedacht. Ik ben verder wel goed thuisgekomen.
Op de fiets blik ik ook vooruit op 2015. Welke tochten wil ik graag rijden met de slagroomploeg. heb ik nog wensen m.b.t. rijden in de bergen, gaat de fiets weer mee naar Spanje, enz. enz.
Daarnaast denk ik na over mijn goede voornemens voor het komende jaar. Uiteraard het voornemen om zo veel mogelijk lekker te fietsen, om iets meer de Franse kaas en borrelnootjes te laten staan, om weer in de bergen te fietsen, en genoeg kilometers te maken voor de start van het seizoen op 1 maart.
Al fietsend kom ik er nog niet helemaal uit. Minimaal een zelfde jaar als 2014. Dat lijkt me wel wat. Een goede conditie, lekker meerijden in de groep en regelmatig op kop rijden… Mijn gedachten gaan terug naar de jaren ’80. In die tijd reed ik nog wel eens op het wieler parcours van Sloten, Amsterdam. Amateurkoersen op zaterdagmiddag om drie uur. Sloten was en is een lekker en makkelijk parcours om te rijden. Brede wegen en slechts 1 viaduct. Ik herinner me vooral een aantal beelden uit de kleedkamer. De geur van olie waar de strakke benen mee werden ingesmeerd. De luchten uit de wc waar menig darminhoud werd leeggekieperd. En de verhalen tijdens het omkleden. “Goh man, ik was deze week toch zo verkouden. Ik loop nog te blaffen.” “Nou, ik heb deze week geen tijd gehad om te trainen, druk op mijn werk, ik rijd geen deuk in een pakkie boter.” “Jongens ik voel me vandaag niet zo goed, mijn benen doen zeer, ik ben niet vooruit te branden.”
De koers was nog niet koud weggeschoten of de mannen met de beste smoezen reden al snel naar voren en legden het peloton een straf tempo op. Aan het eind deden ze dan ook nog mee met de eindsprint. Sinds die tijd weet ik dat je de verhalen van wielrenners, zeker als het gaat om het fietsen zelf, met een korreltje zout moet nemen. Dus als je fietsmaatje zegt dat hij geen goede voornemens heeft! Berg je dan maar. Dan heeft hij ze wel en rijdt hij je later in het seizoen vast uit het wiel. Ik denk dat ik er maar een paar voornemens bij moet verzinnen.
Rob Heijmans
In de jaarplanning voor de slagroomploeg staat het Mergelland weekend gepland op 20 juni. Er zijn op dit moment 11 kamers besteld.
Wil je mee? Geef je zo spoedig op via mail aan Dirk Meijer.
