Dit jaar was het een twijfelachtige dag om de classic te rijden, gezien de weersomstandigheden die zich godsonmogelijk liet voorspellen. De “buienradar”, voorspelde na een twijfelachtig begin toch een droge dag, keek je 2 uur vooruit zag je spontaan bij Hoorn kleine donkere wolkjes ontstaan die niet veel goeds voorspelde, afijn het kwam hierop neer:  “T ken vrieze en ’t ken dooie”!!!

Met bovenstaande wetenschap was de toon gezet en de opkomst was daarnaar…!  13 noeste leden wilden de elementen trotseren om het vaandel des Slagroomploeg hoog te houden en klokslag half tien onder de dreigende wolken werd het lot getart …ja, ja, 2011 was een heel ander verhaal !!!                                               Met weliswaar een sterk rennersveld bestaande uit figuren van de clans: Giling,Latenstein, DeNijs, Berkhout en Suiker en nog enkele jonge honden, waarvan de naam mij even is ontschoten, kan je wel begrijpen dat de moed ons… (de kelder van de B-ploeg) aardig in de schoenen zonk.​

Maar…eerlijk is eerlijk geen kwaad woord, er werd geweldig om ons gedacht en het tempo op strak 29-30 km was goed te doen. Dat nieuwe fietsenbanden geen garantie is voor de toekomst onder-vond Gerard Suiker met een lekke nieuwe band langs de A-7.                                                          

Hier raakten we ook de 2 jongste talenten van de groep kwijt omdat deze reeds lang van huis weg waren en weer graag in de armen van mama wilden worden gesloten, zo is mij verteld.

 Onder Hoorn door, richting Berkhout ging het mis en werd Cor Beemsterboer node gemist met gevolg dat de oorspronkelijke route nogal wat geweld werd aangedaan.                                                                                                                                                         Gelukkig loodste Co Giling ons via via met gevaar voor eigen leven, door een Turk met een  moslima achterop een scooter te ontwijken, weer keurig op de route terug.  

Met af en toe, “tandje terug”, kwamen we zonder al te veel problemen aan bij de Karperput voor de koffie met een verassend lekkere appeltaartje, al moest de serveerster wel eerst worden doordrongen van de tekst op onze shirts om er slagroom op te krijgen.                                                                                                      ​                      

Weer op weg, moesten de regenjacks aan want het begon toch te regenen maar even later was het al weer droog en reden we weer in ’t zonnetje.  Al met al werd je natter van de opspattende nattig-heid op de weg dan van de regen…en eigenlijk stelde dat ook niks voor.                                                                  

Na het pontje bij Broek in Waterland met (weer) een omweggetje door  “’t Twiske”, richting Spijkerboor ging bij Wiegert het licht uit.  Met enige overredingskracht kon deze worden overtuigd van de noodzaak Driehuizen aan te doen teneinde weer op krachten te komen.              ​​    

Hier scheidde voor ons de wegen met Thijs en Co die een feestje in ’t verschiet hadden en Jan Latenstein met Frank Kaandorp die weet ik veel…….zij reden door !

Buiten regende het flink terwijl wij binnen met z’n zevenen geweldig genoten van de soep, broodje kaas, colaatje en zo, om het ware genot te ervaren van een dagje uit met je “vrienden”  zoals het hoort !!!                                                                                                                                                                 Fris en monter dus op weg om de laatste maar niet de minste etappe af te ronden, met Nico Berkhout en Gerard Suiker op kop werden de laatste taaie kilometers in straf tempo afgewerkt,  al weken we wel weer van de route af teneinde Maarten niet te lang te laten wachten met de stokbroodjes met kruidenboter e.d.                                                                          Met zo’n 146 km op de teller zaten we om 16.15 uur nog gezellig en voldaan bij Maarten aan en konden maar met moeite om ca. 22.30 uur afscheid nemen na een onderonsje met onze oud- voorzitter Dirk die met Joke toch nog even poolshoogte kwam nemen om te te zien of we allemaal wel weer veilig thuis zouden komen.  Wat is nou de moraal van het verhaal ?  Dat zal ik je vertellen: De thuisblijvers hadden ongelijk !!!

Zo vlak voor onze 1^e honderdvijftig km tellende classic, waren we toch nog lang niet op piekniveau en ondergetekende waagde er een paar telefoontjes aan om te kijken of er animo was voor een extra trainingsstage in het midden des lands.

De vedetten hadden zich verscholen in de Limburgse heuvelen om te trainen teneinde hun faam te kunnen consolideren tijdens de ongetwijfeld komende krachtproeven van de komende voorjaarsklassiekers, dus….!!!

Was het zaak voor ons hier wat tegenover te stellen teneinde fris en fruitig aan de start te kunnen verschijnen en…..daar ook te eindigen.

Wat scherts mijn verbazing..? de animo was dermate groot dat er op zaterdagmorgen 7.30 uur 7 man en 1 vrouw voor de deur stonden, een ontroerend moment, zo te kunnen constateren dat het hart bij ons allen op de juiste plek zit.

Achteraf had ik wel meer gegadigden kunnen bellen maar ja…van achter kijk je een koe in z’n kont hé !  Mea culpa, mea culpa, volgende keer beter. Dus op naar Utrecht om de “Domstadtoer”, (voorheen de Hobbeltjestoer), van 110 km te rijden.

Een prachtige tocht, hardstikke vlak, prachtig weer, praktisch geen wind, wel een beetje fris maar goed te doen. We gingen dan weer eens rechtsaf, dan weer linksaf maar ook heel veel rechtdoor.

Nou dat was het wel zo’n beetje.

Gelukkig was daar ook Kees Jansen om aan zijn kant van ’t verhaal een mooie draai te geven waar onze Wiegert weer dankbaar diverse motie’s van wantrouwen tegen indiende met gevolg dat alle anderen te tocht in stilzwijgen konden voltooien.

Al met al waren we het er wel over eens dat deze tocht, standaard, heel goed in onze kalender zou passen als aanloop naar 21 april.

De motivatie, wegens bovenstaande, was dermate gestimuleerd, dat de animo om zondag weer te fietsen was gegroeid tot buitenproportionele waarden en we verwachtte dan ook een enthousiaste opkomst…Maar dat was een wat voorbarige conclusie zo bleek, Wiegert, waar was je, teveel bla, bla hé ?  Komende woensdag en zaterdag ben je d’r wel hoor !

Een straffe tegenwind via de Ruigeweg tot van Ewijcksluis leverden verschillende kopmannen op in de 8 mansformatie die er net zo makkelijk af moesten. De koffie en Yoghurttaart c.q. appelgebak met slagroom geserveerd door de pikant geklede in de overgang verkerende jonge dame, maakte alles weer snel goed.

Met een stevige tred terug naar huis voor ’t windje was een verademing zodat we toch nog voldaan en met zweet op de rug op ’t honk terugkeerden, al was het maar zo’n 60 km.

Mats van den Berg