Zaterdagmorgen na een voorspoedige reis, (redelijk rustig op de weg), werd rond 10.00 uur het startsein gegeven voor de …(wie ?)……ste “Mergelandroute vanaf Hotel “Monopole”, in Valkenburg.
Maarten Pronk en Cees Tebuck waren al vertrokken voor hun versie van de Mergellandroute, zij schijnen een enorme fijne neus te hebben voor de vlakke stukken van het parcours.
Het was grauw en donkere wolken dreigden, ze leken een voorbode voor heel wat ellende die onvermijdelijk op ons af zou komen. Nou dat kwam……. weer een opengebroken weg met sintels waarbij een mountainbike geen overbodige luxe zou zijn geweest……hier moesten we zo’n halve kilometer overheen waar, op de valreep, vlak voor het eind, Nico Berkhout een klapband kreeg. Band beschadigd, toch een nieuwe erin en gaan met die banaan. Toen begon het zachtjes te regenen, de lucht was donker en we wisten absoluut niet wat ons te wachten stond, en jawel…Pang !!!, weer lek, weer Nico Berkhout en het begon al harder te regenen.
De band op zich bleek rijp voor de sloop en leek zijn einde te vinden in Eijsden alwaar hij zou zou worden vervangen.  Gelukkig was de regen te harden en konden we verder, allemaal nog bij elkaar tot de koffie in Eijsden.

Het weer leek te twijfelen tussen droog en zonnig en bewolkt met regen maar voorlopig was het nog een vraagteken.
Al gauw was het weer raak, Bertie had deze keer een lekke band en of deze niet goed is vervangen of dat het materiaal niet goed was maar later werd Bertie opnieuw getroffen door een klapband tijdens een afdaling waarbij gelukkig alles goed afliep. Deze band bleek Limburg ook niet te overleven en zou ook moeten worden vervangen.
Tijdens deze reparatie bleek ook onze gastrenner Nico Stammes een lekke band te hebben waarbij we inmiddels op zo’n 5 lekke banden kwamen met minstens een uur vertraging wat weer werd vertaald in misgelopen bier.

De eerste heuveltjes werden genomen alwaar mijn persoontje een lichte schok teweeg bracht bij de mannen van het eerste uur. Zonder problemen begon ik mee te fietsen met de harde kern naar de toppen der welliswaar nog kleine duinen alwaar zij zich verbaasd afvroegen, Mats….jij hier ?  en ik verbaasd terug …..ja ik hier….?
De lichte schok bij bijvoorbeeld Frans, Dirk en Kees sloeg om in lichte paniek toen zij op de klim bij Bemelen door mij werden  gepasseerd alsof zij stilstonden. Met name Frans begon serieus te denken aan een negatief keerpunt in zijn wielercarrière.
Dat ik dit deed voor mijn zelfvertrouwen omdat ik wist dat het zwaarste nog moest komen, kwam bij hun vooralsnog niet in hun hoofd op, maar de teerling was geworpen en ik was vanaf dat moment de te kloppen man.

Uiteindelijk leek het weer te herstellen en kwam zowaar het zonnetje er af en toe doorheen. In Eijsden werden de fietsen voorzien van nieuwe banden en de voorraad binnenbanden werd weer aangevuld. Na de koffie, cola, vlaaien met ijs etc. kon met frisse moed worden begonnen aan deel 2 van de Mergellandroute met als thema “ik voor me eigen en ieder voor zich”.

Jan Latenstein kreeg met gastrenner Nico Stammis een waardige medestander en zij konden onbedreigd hun suprematie botvieren.
In de subtop is mij de krachtverhoudingen wat ontgaan omdat de verhalen achteraf wat werden vertroebeld door het bier maar ik heb wel begrepen dat Ard Kuijs zich zeer dapper heeft weten te manifesteren ondanks het gemis van Joeperdepoepie na een zwelgpartij bij Mark Half.
Vaag herinner ik me wat verhalen over onderlinge krachtmetingen tussen met name Nico Berkhout, Jos “the boss” Goudsblom, Cor Beemsterboer, Lucas “ook boss” Pronk en Gerard Suiker maar het fijne ervan is me ontgaan. Het lijkt me interessant om deze verhalen alsnog uit de pen van een der betreffende personen te vernemen.

Wel kan ik een redelijk verslagje doen van de strijd tegen de elementen van het Limburgse landschap door Johan Dekker, Kees Jansen, Dirk Meijer, Frans Dekker en mijn persoontje.
De indrukken die ze hadden van mij, voor zover deze bedreigend leken te zijn, werden al gauw ontzenuwd toen de eerste serieuze klimmen zich aandienden. Ik ging de strijd aan met dezelfde illusie’s als voorgaande jaren zodat de onderlinge krachtverhoudingen zich weer als vanouds herstelden.
Johan Dekker presenteerde zichzelf als een stoïcijnse doorbijter die geen moment het achterste van zijn tong zou laten zien en kon geniepige plaagstootjes uitdelen door op het grote blad naast Frans te gaan fietsen terwijl deze zich met het kleinste, het snot voor de ogen omhoog martelde.
Kees Jansen was helemaal terug en kon al zijn opgelopen frustratie’s van voorgaande tochten wegpoetsen. Deze keer bleef Kees van alle ellende verlost en kon zonder noemenswaardige problemen zijn weg tot het einde volbrengen.
Dirk, Frans en ik bleven aardig bij elkaar, al had ik ze hard nodig om in hun kielzog tot in Wittem te komen alwaar de soep en broodjes op ons wachten.

Helaas ging het met Bertie niet zo goed, met de deceptie na de lekke banden en de investering in nieuwe……, en het feit dat zij ogenschijnlijk ook haar dag niet had gezien het wrikbillen bij elke heuvel die op haar weg kwam werd besloten om via een kortere en vlakkere route Wittem te bereiken. Gelukkig heeft zij in Nico Schreiner een enorme steun gehad, zodat zij er in deze barre rit toch nog redelijk een eind aan kon breien.  Nico, sjapoo……., eens temeer laat jij weer zien hoe het ook kan.

Bij Wittem werd ik nog overgehaald om toch nog maar even via Simpelveld terug te gaan waarbij, bij de eerste klim direkt om het hoekje, al kramp in de benen schoot bij mij en Kees Jansen maar gelukkig viel het mee en konden we toch door.
Ard Kuijs had het helemaal gehad en wist zich er met hangen en wurgen doorheen te slaan en tot het einde toe mee te martelen.
Ondergetekende was klaar met klimmen en gaf aan de laatste 11 km rechtdoor terug naar Valkenburg te peddelen.  Dirk Meijer was het helemaal met me eens en samen hebben we alsnog de mooiste plekjes van Limburg aangedaan al was ik wel blij om achter Dirk uit de wind thuis te komen.
Aangekomen bij het hotel bleken de die-hards al aan het bier te zitten op het terras in de zon, wie had dat nou gedacht toen we van start gingen.

We mogen wel stellen dat iedereen eigenlijk fantastisch heeft gefietst, alles is heel gebleven en er zijn geen blessures. Het bier werd perfect aangevoerd, het eten was goed en we hebben ’s avonds met z’n allen prachtig aangezeten. Al met al een weekend om op terug te kijken. Misschien is iemand genegen om een verslagje te maken van de randverschijnselen van het Mergellandweekend ? Maar de foto’s geven ook wel een indruk hoewel, een geschreven stukje maakt het toch kompleter.

Mat v.d. Berg